- Zuletzt bearbeitet:
- Kommentare: 6
De Flammendeern (Angeliter Platt, üm Flensburg rüm)
De Flammendeern
To een Tied, as de Wind kold üm de Hüser strek, grode, swere Wolkens vör sik her pustete un dickte Regendroppens de Stroten un de Felder pietschen, dor mokte een ole, eensome, rike Mann in Kamin sien obendlikes Füer an. Möselik slorfend har he dat Holz to den Kamin drogen, et dor langsom un swerfällig opstapelt un mit een lange, dünne Fidibus anfunzelt.
Sien ole Lehnstuhl har Jakob dicht an dat opene Füer rückt, dormit he ok nuch vun de Wärme afbekeem. Vun Tied to Tied säch he op un tröcke sik, as kunne he so een bit mehr Neechte spörn, sien kostbore, mit dicken Pelz bestückte Husrock noch een bet faster üm sik. He wer alleen, as jeden Obend.
„Mmm ...“, brabbelte he vör sik hin un: „Och ...“. Dor wer keen, de em besöken wull, nich een Minsch har Lust, un dat schon gor nich, em döch sien Levensobend to beglieden.
„Oh man, keen Minschenseel mach mi lieden.“, süfze he, „Keen een deelt mit mi de Tied.“ He nöhm een Sluck von de dunkle, rode Wien, de em int warme Licht vunne Flammen ut de düre Kristall anlüchtete. „Dorbi hev ik doch allns, wat een Minsch bruken kunn: Geld un Hüser, Autos un Aktien, wertvulle Gemälde – ik kann dat echt nich verston!“
He versunk mit sien drurige Blick int knisterne, Funken spreuende Füer. Rot un Orange, de hitten Spitzen blau farvt, züngelten de Flammens op un dol ut de lüchtende Glot.
„Ji sünd ok keen Trost.“, murrte de ole Kirl mit een vun Harten sik anslikendet Selbstmitlid. „Ober ji warmt mi to mindest.“ Deep sunk he mit sien Ogens in dat flackernde Speel.
„Psst!“ Wat wer dat? Jakob säch üm sik. Har he nich jüst in düsse Moment een Wispern vernomen?
„Nee, nich achter di! Hier, kiek in de Glod, hier bün ik!“ Ut de Glot un den levigen Speel vun de Flammens griente he nieschirig un total baff een zartet, glöniges Gesicht an. „Ik war di ünnerholen.“ Dat Gesicht reckte sik un streckte sik to een slanke, danzende Gestalt.
„Ik fot et nich! Wat för een büst du denn?“ Jakob glövte et meist nich. „Un wat hest du in mien Füer to söken?“
„Ik bün de Flammendeern, mien Ole. Un dor wo ik bün, dat is nich dien Füer, sündern mien! Is nich allens dien, wat du mit dien Ogens sühst.“ Danzend huschte de Deern vun Scheid to Scheid, ehr langet, rodet Hoor knüsterte um ehre lüchtende Scholterns. Se wirbelde lachend un strohlend mit de annere Flammens ümme Wette in Kamin rüm.
„Oha, du büs jo een ganz zappelige lütje Madam! Sech mi mol, worüm drivst du di bi mi rüm? Büst du ok so alleen?” Jakob wer för bass erstunt. Wat sächen sien olen, möden Ogens dor nur? So watt wer doch nich möglich, dat kunne nu wiss nich angoon, wöre he nu tüdelich? Un likers! He kunne et nich lügnen, düsse levhafte Flammendeern kunne he in de Tat sehn. Üm sik seker to sien schlöt he kort sien Ogens un rev se heftig. Ober as he wedder int Füer kieken dei, dor smeegte sik de Deern jümmers noch ut de Flammens rut.
„Pah!“, röpt de Lütje em to. « Ik un alleen ? Kannst du denn nich mien ganze Fründe seen? Se danzen mit mi un sünd de ganze Tied bi mi. Dat is ja wohl nich to översehen, oder?“ Se breitete ehre Arms ut un striekelte över de veelen flackernden Lichters. „So scheun sünd se, so hit! Wie kunn ik dor insom sien?“
Jakob överlechte. All de Minschen, wirklich, jede een har Fründe oder Bekannte an sunne Obende. Nur he, he wer ohne jede Begleitung. As jümmers. Woran lecht dat bloß? He har dat doch to Richtum bröcht. Kunne he sik nich allns köpen, wat een Minsch tofreden un glücklich moken dei? Worüm nur wer he op eenmol so untofreeden. So alleen, dat he schon mit dat Füer snakte?
„So!“, grummelte he streng de hüppende Flammendeern an, „Dat is also dien Füer? Man, ik hev dat anmokt, in mien Kamin, mit mien Holt. Du kannst doch nur dor sien, wiel ik di dat gestatte.“ He nickte er mulsch to. „Wenn ik nich dor wer, denn wers du een Nix!“
„Hey, du ole Knaddelkopp, krich di mol in. Ik wunner mi nich, dat du so alleen und insom büst. Sech mi, wat hest du denn erreicht in din Leven? Is ja dull, du hest een Hus. Dat is schon een feinet Ding. Un du hest ne Masse Sokens und een groden Hopen Geld, beste Krom. Un? Mokt di dat warm?”
„Du hest jo echt een grode Klapp, lütjet Gör! Du dor, inne rußige Kamin, wat hest du denn schon? Mach jo sien, genog Hitten, und, dor gev ik die Recht, ok sooo veel hitte Gesellschaft. Ober dien leven is sacht veel to kort un wis mehr as knapp an Tied. Sühst du, un ik hev de Macht doröver, ik kann din Leven to jede Tied utlöschen.“ Jakob wer grantig. Wie kunne dat sien, dat düsset lütte freche Ding siene Werte in Frage stei? Un liekers: De Deern hare Gesellschaft, un he? He wer so alleen, dat he intwischen mit de Flammens snackte. He säch sik üm. Ton Glück wer he ok hüt alleen, dache he, denn so richtig normol wer dat jo nich, mit son Flammendeern to sabbeln, eegentlich wer dat doch eher Tünkrom.
„Nana, nu zick mol nich so rüm, du Gnaddelbüdel. Kiek mal, is dat nich scheun?“ Se hoppte mit ein gesmeidige Saatz op een grode, dicke Scheit mitten mang in dat Hart von dat lodernde Füer. Dor dreite se sik wirbelig ob ehre Tehenspeten, ehr Flammenklied brietete sich ut, veel winzige Flämmken flackerten an den glutroten Stoff vun ehrn Rock und lüchteten to den opregenden Danz. Se stampfte in de Glot, Dusende vun knisterigen Funkens stoben döch den Rum vunne Kamin, golden un sülbern und rotglüsig susten se in den Schornsteen rin. De glöhende Deern lachte een spröhendet, funkelndet Lachen. Se har nix anneres, as düsset Lachen un de feine Glot. « Dat licht ganz alleen bi di, wo lang ik leven dei, mien Olde. Ober jüst in düsse Moment leve ik. Un et is scheun, vör di to danzen.“
Jakob nickte. De Lütje har Füer in de Mors un jede Menge Spoß an ehr Leven, ganz wiss. Se har nix anneres as den Danz in Kamin und ehre Fründe üm sik, un likers wer se glücklich.
„Siehste!“, röp se ganz ut de Pust, „Dat het doch wat, nich?“ Knisternd löt se ehr rodet Hoor üm sik fallen. „Ik will gor nich so ol und gnaddelig warn as du! Dat is ok gor nich för mi bestimmt. Min Sok is et, de Lüt worm to holen, se en bet Spoß to bringen un se to trösten. Dat is okay! Mehr will ik ok gar nich. Dorto langt mien kortet Leven. Ik muss nich bange sien um mien Kroms, ik hev nix to verleern un so kann ik nur gewinnen. Kiek di doch mol an: Du hest nu wunderscheune rote Backens von min Hitten.“ Un se hüppte wedder von Scheit to Scheit un suchte een wenig Wind ut den Schornsteen.
Jakop nickte. „Dor is wiss watt dran, dorför dank ik di.“ Har he egentlich nich duernd watt vergeten in sein Leven? Wiss, he har jümmers alleen an sik un sein Sokens dacht, wer nich veel Platz in sien Kopp un sien Harten wesen för annere Lüt. De wullen doch nur sien Geld, oder? Un dat har he nu dorvon: He wer ol und insam worn, oh man, he wer sölbens Schuld. Wenn de lütje zappelige Deern em verlote, denn har se em so bannig deepe Freude hinterloten.
„Un wenn ik mol gohn mut? Hev ik dann ok een erfreut? Ward ok nur een mi vermissen?“
„Streng mol dien Kop an, Jakob! Denk no!“ wisperte de Deern. Mit een lütte Flamm dei dat Füer noch lüchten, een levet Grienen stunn int Gesicht vunn de lütje, fürige Dänzerin. „Min Tied is nu bald üm, se wer wohrlich kort, doch ik glöv, ik hev een ganze Masse errikt.“ Se hockte sik een wenig deeper in de schwache Glot, löt ehr Föt in de warme Asche baumeln un wunkte Jakob ton Avschied noch mol to. Un schon wer se wech.
De ole Kirl säch noch lange in de kole, witte Asche. „Een weiset Kind, de lütje Flammengöre.“ He nickte bedächtich un stemmte sik lansam ut sien Lehnstuhl rut. „Se het Recht. Toletzt is dat gar nich so wichtig, ob du een Leven ganz lang leven kunnst. Tofreeden kann een nur sien, wenn de Schluss ok noch gemeutlich is.“
He blickte no mol op den Kamin und et wer em tomoot, as höre he een lieset, tofreedenet Kichern ut de Asche klingen.